أَمَّا مَنِ اسْتَغْنَى
Emmâ menistagnâ.
| emmâ | : fakat |
| men(i) | : kimse |
| istagnâ | : ihtiyaç hissetmedi, kendini müstağni gördü bir şeye muhtaç olmadığını sandı |
Amma (zengin olduğu için) kendisini müstağnî gören adam (yok mu)?
(5-6) Amma istiğnada bulunan kimseye gelince. İmdi sen ona teveccüh ediyorsun.
Amma istiğnâ edene gelince
Ama ihtiyaç duymayana gelince,
Ama buna ihtiyaç hissetmeyene gelince,
(5-6) Ama sen, kendisini öğütten müstağni gören kimseyi karşına alıp ilgileniyorsun.
Kendini muhtaç hissetmeyene gelince;
(5-7) Kendini (sana) muhtaç görmeyene gelince, sen ona yöneliyorsun. Oysa ki onun temizlenip arınmasından sen sorumlu değilsin.
(5-6) Ama öğüt almaya ihtiyaç duymayanı ise, sen ona yönelip ilgi duyuyorsun.
(5-6) Ama irşada ihtiyaç duymayana ise, ona dönüp itibar ediyorsun.
Amma (malı ile Allah’a) ihtiyaç göstermiyene gelince;
Ama kendisini müstağni gören.
Fakat ihtiyacı olmayana gelince.
Kendini (sana) muhtaç görmeyene gelince,
Fakat kendini müstağni gören (hiçbir şeye ihtiyacı olmadığını sanan) ise,
(5-6) Ama sen, kendisini ogutten mustagni goren kimseyi karsina alip ilgileniyorsun.
Kendisini yeterli görüp tenezzül etmeyene gelince.
Fakat kendini müstağni gören ise,
Ama kendini her şeye yeterli görene gelince,
Ama, kendisini ihtiyaçsız görene..
Fakat kendini müstağni (hiçbir şeye ihtiyacı olmayan) gören ise,
Öğüte ihtiyaç duymayan kimseye gelince:
Kendisini zengin görüp tenezzül etmeyene gelince;
O, kendisini her türlü ihtiyacın üstünde görene gelince,
Kendisini zengin görüp önemsemeyene gelince;