فَلْيَنظُرِ الْإِنسَانُ إِلَى طَعَامِهِ
Felyanzuril insânu ilâ taâmih(taâmihî).
| fe li yanzuri | : işte baksın |
| el insânu | : insan |
| ilâ taâmi-hî | : taamına, yemeğine |
Öyle ya, o insan (bir kerre) yediğine baksın.
(23-24) Hayır hayır.. Ona emrettiği şeyi, o yerine getirmedi. İnsan, bir de taamına bakıversin.
Bir de insan taamına baksın
Bir de o insan yiyeceğine baksın!
Bir de o insan yiyeceğine baksın.
İnsan, yiyeceğine bir baksın;
Her şeyden önce insan, yediği yemeğine bir baksın!
İnsan, yediğine bir baksın!
Bir de insan, yiyeceğine bir baksın !
(24-31) Hele, insan, yiyeceklerinin kaynağına bir baksın: Biz yağmuru gökten şırıl şırıl döktük. Sonra nebat bitsin diye, toprağı iyice sürdük, Orada hububatlar, taneler, üzümler ve yoncalar, zeytinler ve hurmalar, ağaçları gür ve sık bahçeler, meyveler ve çayırlar bitirdik.
Bir de o insan (yediği) yemeğine baksın; (onu rızık olarak kendisine nasıl verdik):
Öyle ya insan yiyeceğine bir baksın.
Artık insan, yediğine de bir baksın.
İnsan, yediğine bir baksın!
Bir de insan, yediğine bir bakıversin;
Insan,yiyecegine bir baksin;
İnsan yiyeceğine bir baksın.
Bir de insan, yediğine bir bakıversin;
Öyleyse insan, yiyeceklerin(in kaynağın)a bir baksın:
İnsan yemeğine bir baksın.
Bir de insan, yediğine bir bakıversin;
İnsan yediklerine baksın.
İnsan şu yiyeceğine baksın.
Hadi, bakıversin insan, kendi yiyeceğine!
İnsan, yiyeceğine bir baksın!