فَلَمَّا أَتَاهَا نُودِي يَا مُوسَى
Fe lemmâ etâhâ nûdiye yâ mûsâ.
| fe lemmâ | : böylece, olduğu zaman |
| etâ-hâ | : oraya geldi |
| nûdiye | : nida olundu |
| yâ mûsâ | : ey Musa |
İşte (Musa) ona gidince kendisine (şöyle) nida olundu: «Ey Musa».
Vaktâ ki, ateşin yanına geldi. «Ya Mûsa!» diye nidâ olundu.
Vaktâki ona vardı kendine şöyle nidâ olundu
Ona vardığı zaman, kendisine şöyle seslenildi: «Ey Musa!
Ateşe vardığı zaman şöyle çağrıldı: «Ey Musa!
Musa ateşin yanına gelince: 'Ey Musa!' diye seslenildi:
Ateşin yanına varınca, ona şöyle seslenildi: “Ey Mûsâ!”
Oraya vardığında kendisine (tarafımızdan): Ey Musa! diye seslenildi:
(11-12) Musâ ateşe varınca, «Ey Musâ !» diye seslenildi: «Şüphesiz ki ben senin Rabbinim; ayakkaplarını çıkar, çünkü sen gerçekten kutsal vadi Tûr'da bulunuyorsun.
Ateşin yanına varınca birden: "Mûsâ!" diye nida edildi.
Ateşe vardığı zaman, şöyle çağrıldı: “Ey Musa!
Ateşin yanına gelince; kendisine: Ey Musa, diye seslenildi.
Ateşe doğru gidince ona seslenildi: Ey Mûsâ.
Oraya vardığında kendisine (tarafımızdan): Ey Musa! diye seslenildi:
Nitekim ona gidince, kendisine seslenildi: "Ey Musa."
Musa atesin yanina gelince: «Ey Musa!» diye seslenildi:
Ateşin yanına gelince kendisine şöyle seslenildi; «Ey Musa!»
Nitekim ona gidince, kendisine seslenildi: "Ey Musa."
Fakat ateşe yaklaşınca bir ses ona "Ey Musa!" diye seslendi,
Ateşin yanına geldiği zaman: -Ey Musa! diye seslenildi.
Nitekim ona gidince, kendisine seslenildi: «Ey Musa.»
Ateşin yanına geldiğinde, 'Ey Musa!' diye seslenildi.
(Mûsâ), o(ateşin yanı)na gelince kendisine "Ey Mûsâ!" diye seslenildi.
Onun yanına geldiğinde kendisine "Mûsa!" diye seslenildi.
Oraya varınca, 'Ey Musa!,' diye seslenildi.