بَلْ يُرِيدُ الْإِنسَانُ لِيَفْجُرَ أَمَامَهُ
Bel yurîdul insânu li yefcure emâmeh(emâmehu).
| bel | : hayır |
| yurîdu | : ister |
| el insânu | : insan |
| li | : için, ... i |
| yefcure | : fıska düşer, fücur işler, günahlara dalar |
| emâme-hu | : onun önünde |
Fakat insan, önündeki (o kıyameti) yalanlamak diler.
Fakat insan diler ki ilerisinde de isyana devam etsin.
Fakat insan ister önünde fücur etmesini
Fakat insan önünde (ileride) günah işlemek ister,
Fakat insan günahı devam ettirmek ister.
(5-6) Ama, insanoğlu gelecekte de suç işlemek ister de: 'Kıyamet günü ne zamanmış! ' der.
Fakat insan önünü (geleceğini, kıyameti) yalanlamak ister.
Fakat insan önündekini (kıyameti) yalanlamak ister.
Ama insan önündeki (Kıyamet ve hesabı) gerçek saymayıp inkâr etmek ister.
Fakat insan suç işleyip durmak için önündeki kıyameti inkâr etmek ister de,
Fakat insan, fenalığını önüne sürmek ister.
Fakat insan, önündekini yalanlamak ister de;
Hayır, insan, ilerde olanı yalanlamak ister.
Fakat insan önündekini (kıyameti) yalanlamak ister.
Ancak insan, önündeki (sonsuz geleceği)ni de 'fücurla sürdürmek ister.'
(5-6) Ama, insanoglu gelecekte de suc islemek ister de: «Kiyamet gunu ne zamanmis!» der.
Aslında insan günahkârlığı önüne, geleceğine yaymak istiyor.
Ancak insan, gelecekte de suç işlemek/fücura devam etsin ister'.
Ama yine de insan, önüne serilmiş olan şeyi inkara kalkışır,
Oysa, insan önündekini yalanlamak ister de..
Ancak insan, önündeki (sonsuz geleceği)ni de 'fücurla sürdürmek ister.'
Fakat insan günahına devam etmek ister.
Fakat insan, devamlı suç işleyerek ilerisini berbâd etmek ister.
Fakat insan kendi önünde rezillik sergilemeyi ister.
Doğrusu, insan her şeyin önüne sergilenmesini ister.