أَوْلَى لَكَ فَأَوْلَى
Evlâ leke fe evlâ.
| evlâ | : daha uygun, müstahak olma, haketme |
| leke | : sana |
| fe | : artık, bundan sonra |
| evlâ | : daha uygun, müstahak olma, haketme |
(Hoşlanmadığın herşey) sana yaklaş (ıb çat) sın. Çünkü (sen buna başkalarından daha çok) lâyıksın.
Vay sana! Vay sana!
Gerektir sana o belâ gerek
O bela sana layıktır!
Gerektir o bela sana, gerek.
Sana yazıklar olsun, yazıklar!
(34-35) “Bu azap sana lâyıktır, lâyık! Evet, lâyıktır sana, lâyık!” denecektir.
Lâyıktır (o azap) sana, lâyık!
Yazıklar olsun sana yazıklar!
Yazık sana yazık!
Azab olsun sana, (Ey Ebu Cehil), azab gerek!...
Yazıklar olsun sana, yazıklar.
Kötülük sana gerek, gene de kötülük sana.
Lâyıktır (o azap) sana, lâyık!
Sen buna müstahaksın, dahasına müstahaksın.
Sana yaziklar olsun, yaziklar!
Vay başına geleceklere!
Sen buna müstahaksın, dahasına müstahaksın.
(Ama ey insan, akibetin geliyor her dakika) yakınına, daha da yakınına,
-Belanı buldun, belanı!
Sen buna müstahaksın, dahasına da müstahaksın.
Lâyıktır sana, lâyık!
Yazık sana yazık!
Çok uygundur sana bu bela, çok uygun!
Sen bunu haketmişsin.