أَن رَّآهُ اسْتَغْنَى
En reâhustagnâ.
| en reâ-hu | : kendini görmesi |
| istagnâ | : müstağni, Allah'a ve hiçbir şeye ihtiyacı olmadığını sanması |
Kendisini (mal sebebiyle) ihtiyacdan vareste gördü diye.
(6-7) Sakın. Şüphe yok ki, insan elbette azar. Kendisini ihtiyaçtan kurtulmuş görünce.
Kendini müstağni görmekle
Kendisini artık ihtiyacı yokmuş görmekle.
Kendisinin muhtaç olmadığını zannettiği için.
(6-7) Ama, insanoğlu kendini müstağni sayarak azgınlık eder.
(6-7) Hayır, insan kendini yeterli gördüğü için mutlaka azgınlık eder.
(6-8) Gerçek şu ki, insan kendini kendine yeterli görerek azar. Kuşkusuz dönüş Rabbinedir.
(6-7) Hayır, hayır; (Allah'a her an muhtaç bulunduğunu unutma). Doğrusu insan kendini zengin görünce azar.
(6-7) Hayır! Rabbinin bunca nimetlerine rağmen kâfir insan kendisini ihtiyaçsız zannetti diye azar.
Kendini (sahib olduğu mal ile Allah’dan) müstağni görmekle...
Kendini müstağni gördüğü için.
Kendini ihtiyâcı yok görürse.
Kendini kendine yeterli gördüğü için.
Kendini müstağni gördüğünden.
(6-7) Ama, insanoglu kendini mustagni sayarak azginlik eder.
Kendini zengin gördüğü için.
Kendini müstağni gördüğünden.
ne zaman kendini yeterli görse:
Kendisini ihtiyaçsız görmekle ..
Kendini müstağni gördüğünden.
(6-7) Heyhat! İnsan kendisini ihtiyaçtan uzak görünce azgınlaşıverir.
Kendini zengin (kendine yeterli) gördüğü için,
Kendisini her türlü ihtiyacın üstünde görmüştür.
Zenginlik taslayarak.