يَتِيمًا ذَا مَقْرَبَةٍ
Yetîmen zâ makrabeh(makrabetin).
| yetîmen | : yetim |
| zâ | : sahip, ...oldu, ...olan |
| makrabetin | : yakın, akraba |
yakınlığı olan bir yetime,
(15-16) Karabet sahibi olan bir yetime. Veyahut yerlere serilmiş bir yoksula.
Yakınlığı olan bir yetîme
Yakınlığı olan bir yetime
Yakınlığı olan bir yetime,
(14-16) Yahut, açlık gününde, yakını olan bir öksüzü, yahut toprağa serilmiş bir yoksulu doyurmaktır.
(14-16) Yahut şiddetli bir açlık gününde kendisiyle yakınlığı olan bir yetimi, yahut yerde sürünen bir yoksulu doyurmaktır.
(11-16) Fakat o, sarp yokuşu aşamadı. O sarp yokuş nedir bilir misin? Köle azat etmek veya açlık gününde yakını olan bir yetimi, yahut aç açık bir yoksulu doyurmaktır.
(14-15-16) Veya açlık gününde (kıtlık zamanında) hısım sayılan bir yetime veya yere serilmiş (bitkin, kimsesiz) bir yoksula yedirmektir.
Yakınlığı olan bir yetimi,
Akrabalığı olan bir yetime...
Yakınlığı olan bir yetime,
Yakınlığı olan bir yetîmi.
Yakınlığı olan bir yetime
Yakın olan bir yetimi,
(14-16) Yahut, aclik gununde, yakini olan bir oksuzu, yahut topraga serilmis bir yoksulu doyurmaktir.
Akraba olan yetimi,
Yakın olan bir yetimi,
yakını olan bir yetimi,
Yakınlığı olan bir yetimi.
Yakın olan bir yetimi,
Ya bir yetim akrabaya,
Akrabâ olan yetimi,
Yakındaki bir yetimi,
Akraba bir öksüzü,