وَأَنتَ حِلٌّ بِهَذَا الْبَلَدِ
Ve ente hıllun bi hâzel beled(beledi).
| ve ente | : ve sen |
| hıllun | : mukim, oturan, ikâmet eden, bulunan |
| bi | : de |
| hâzâ | : bu |
| el beledi | : belde |
Sen bu beldeye halâl iken.
(1-2) Yemin ederim bu beldeye. Ve sen bu beldede ikamet etmektesin.
Sen hıll iken bu beldede
Sen bu beldede oturmaktayken.
Ki sen bu beldede oturmaktasın.
(1-2) Bu şehre (Mekke'ye) yemin ederim; ki sen bu şehirde oturmuşsun.
(1-4) Sen bu beldedeyken bu beldeye (Mekke’ye), babaya ve ondan meydana gelen çocuğa yemin ederim ki, biz insanı bir sıkıntı ve zorluk içinde (olacak ve bunlara göğüs gerecek şekilde) yarattık.
(1-4) Bu beldeye -ki sen bu beldedesin-, babaya ve ondan meydana gelen çocuğa yemin ederim ki biz, insanı (yüzyüze geleceği nice) zorluklar içinde yarattık.
Sen bu şehirde yerli olarak oturmuşsundur. (Bu şehir sana daha lâyık ve daha helâldir).
Senin bu beldeye girişin hakkı için!
Sen (Ey Rasûlüm), ikamet ederken bu beldede;
Sen de bu beldede oturmuşsun.
Ki sen oturmadasın bu şehirde.
Ki sen bu beldedesin,
Ki sen, bu şehirde oturmakta iken,
(1-2) Bu, Mekke sehrine yemin ederim; ki sen bu sehirde oturmussun.
Ki sen bu şehre girmektesin.
Ki sen, bu şehirde oturmakta iken,
senin serbestçe yaşadığın bu beldeyi,
Sen de bu şehrin insanısın.
Ki sen, bu şehirde oturmakta iken,
(1-2) Yemin ederim bu beldeye-ki sen de bu beldenin sakinisin.
Ki sen bu şehire girmekte (burada yaşamakta)sın.
Sen bu kente mahremsin/bu kente gireceksin.
Ki sen bu kentte oturmaktasın.