Mektubat-ı Rabbani-Tam Metin Tercümesi-Abdülkadir Akçiçek-Çile Yayınları-1979
434.Mektup
- Ayrıntılar
- Kategori: Mektubat-ı Rabbani
- Gösterim: 3889
434. MEKTUP
MEVZUU: Müşriklerin necasetinden murad, onların batini habasetleri ve kötü itikadları olduğu; görülen necisin aynı olmadığı.
NOT: İmam-ı Rabbani Hz. bu mektubu, Molla Maksud Ali Tebrizi'ye yazmıştır.
***
Allah'a hamd olsun. Onun seçmiş olduğu kullarına selâm.
Ey mahdum-u müşfik.
Hüseyni tefsirinin gönderilmesinden maksadın ne olduğu bilinmedi. Tefsir sahibi, ayet-i kerimenin manasını, Hanefi imamlarının görüşüne muvafık olarak beyan etmiştir. Necasetten dahi şirki, batın habasetini, kötü itikadı murad etmiştir.
Daha sonra:
-Bunlar, necasetlerden sakınmazlar, dediğine gelince... Bu mana, bugünlerde ehl-i İslâm'ın pek çoğunda mevcuttur.
Bu cihetten, ehl-i imanın avamı ile küffar arasında fark kalmamıştır.
Eğer necasetten sakınmamak;
bir şahsın necasetine sebep olsaydı, o zaman iş zorlaşırdı. Halbuki İslâm'da
zorluk yoktur.
İbn-i Abbas'tan nakledilen:
-Müşrikler, necasetin
aynıdır; köpekler gibi, cümleye gelince... Bu ve emsali nakiller azdır. Din
büyüklerinin çoğundan nakledilmiştir ki, hepsi de tevile ve tevcihe hamledilir.
Onlar, necasetin aynı nasıl
olabilirler ki, Resulullah (sav) Efendimiz, bir Yahudinin evinde yemek yemiş ve
bir müşrikin kabından da abdest almıştır. Hazret-i Ömer Faruk dahi Nasrani bir
kadının kabından abdest almıştır.
Burada şöyle bir soru
sorulabiliri)
"Ancak, müşrikler necistir."(9/28) mealine gelen ayet-i kerime sonradan gelip anlatılan manaları neshetmiştir.
Bunun için şu cevabı veririm:
-Böylebbir şeyin caiz olması, bu makamda yeterli değildir. Elbette ayetin sonradan nazil olduğunu isbat eylemek gerek. Ta ki, böylece nesih davası sıhhata kavuşa... Zira hasım, men'in ötesindedir. Ayetin sonradan geldiği kabul edilse dahi, haramlığı isbat eylememesi gerekir. Dolayısı ile, burada murad, batın habasetinin necasetidir. Zira, şöyle nakledilmiştir:
-Enbiyadan hiçbir nebi, bir şey irtikab etmemiştir ki; o şeyin sonu, kendi şeriatında veya başka bir peygamberin şeriatında haram çıksın veya neticede haram kılınsın. İsterse, irtikab edildiği zaman, mubah olsun.
Şarabı görmez misin? Önceleri mubahtı; sonradan haram oldu. Bundan da hiçbir nebi içmemiştir.
Eğer müşriklerin netice işleri, zahiri necasete varmış olsaydı; köpekler gibi aynı necis olsalardı, alemlerin Rabbi Allah'ın mahbubu olan Resulullah (sav) Efendimiz, onların yemeklerini yemesi şöyle dursun; onların kablarına dahi elini sürmezdi.
Anlatılandan başka, necisin aynı olan, her zaman necisin aynı olur. Bunun geçmişte mubah olmasına yer yoktur; hatta gelecekte de... Mana böyle olunca, eğer müşrikler necisin aynı olsaydı; taa başından beri öyle olmaları gerekirdi. Resulullah (sav) Efendimiz dahi ölçüsüne ve iktizasına göre başta muamele ederdi. Böyle olmadığına göre, değildir.
Sonra,
Dinde zorluk atılmıştır. Bu durumda malumdur ki, onların necasetine hükmetmek, onların necis olduklarına itikad etmek cidden Müslümanları sıkıntıya sokmanın kendisidir. Onları zorluğa ve meşakkate atmaktır.
Hanefi imamlarına minnettar olmak lâzımdır. Şunun için ki: Müslümanlara bir çıkış yolu hazırladılar ve onları haram irtikabından da çıkardılar. Onların iyiliklerini kabahat ve ayıp görüp kendilerin taan etmek şöyle dursun...
Sonra, müçtehide itiraz yeri nerede? Zira, onun hatası için dahi sevaptan bir derece vardır. Ona uymaya gelince, hatalı olsa dahi, necatı mucibdir.
Müşriklerin yemeklerinin ve içmeklerinin haram olduğuna kail olup da, onlardan içtinab edenlere gelince, bunları yiyip içmekten kurtulmak adeta muhaldir. Bilhassa Hindistan beldelerinde... Çünkü bu iptilâ oralarda daha ziyadedir.
Dini bir meselede ki, umumi belva vardır; evlâ olan, işlerin en kolayı ve en sühuletli olanı ile fetva vermektir. Amma hangi müctehidin kavli ile olursa olsun, isterse, kendi mezhebine muvafık olmasın.
Şu ayet-i kerimeler, bu manaya işarettir:
"Allah, size
kolaylık murad eder; zorluk murad etmez."(2/185)
"Allah, sizden
hafifletmek ister. İnsan zaif olarak yaratılmış-tır."(4/28)
Allah'ın halkına tazyik
etmek, onlara eza vermek haramdır; Sübhan Hakkın rızasına münafidir.
İmam-ı Şafii'nin sıkı
tuttuğu bazı meselelerde, Şafii mensupları Hanefi mezhebine göre fetva
verirler. Bunun sebebi de, halka kolaylık olmasıdır. Meselâ zekât işlerinde...
Şafii mezhebine göre, zekâtın verilmesi yerli yerinde olmalıdır. (Yani ayet-i
kerime ve hadis-i şeriflerde belirtildiği üzere...) Zekâtın verilecek yerlerinden
biri de, müellef-i kulubdur. Halbuki, bugün bunlar yoktur. Bunun için de, Şafii
mezhebi mensupları Hanefi mezhebine göre söyle fetva vermişlerdir:
-Onlardan hangi sınıfa
zekât verilecek olursa yeterlidir.
Sonra,
Şu mana dahi açıktır ki,
eğer müşrikler, aynen necis olsalardı; imanla da temizlenemezlerdi.
İste üstte anlatılan
manalar da gösteriyor ki, onların necis olmaları, zevali kabil olan
inançlarındaki habasettir; inanç mahalli olan batına inhisar etmektedir.
Batının necaseti ise, zahirin taharetine münafi değildir. Bu mana, herkese,
büyüğe ve küçüğe malumdur.
Şu da bir başka manadır ki:
"Ancak, müşrikler necistir"(9/28) mealine gelen ayet-i kerime müşriklerin halinden ihbardır. İhbar ise, ne nasih olur; ne de mensuh. Zira, nesh, şer'i bir hükmün yapılmasındadır; bir şeyden ihbarda değildir.
Yerinde bir mana olur ki, müşrikler, bütün vakitlerde necis olarak ve necisten murad ise, inancın habaseti ola. Böyle olmalı ki, delillere bir muaraza çıkmaya ve onlara dokunmakta dahi bir mahzur bulunmaya. Hem de, vakitlerin hiç birinde...
"Kendilerine kitap verilenlerin yiyeceği size helâl olduğu gibi; sizin yiyeceğiniz dahi onlara helâldir"(5/5) mealine gelen ayet-i kerimeyi okuduğum gün, karşılığında demiştiniz ki:
-Burada, yiyecekten murad buğday, nohut ve mercimektir.
Ehl-i örf, bu tevili kabul etmiş olsalardı, bu sıkıştırmaya hacet kalmazdı. Lakin, mutlaka insaf lâzımdır.
Bu kadar sözü uzatıp baş ağrıtmaktan asıl maksad, halka merhamet edilmesini ve umumi manada necasetlerine hüküm verilmemesi gereğini anlatmaktır. Küffarta karışık durmaları sebebi ile ehl-i İslâmın necasetine dahi itikad edilmemesi gereğini anlatmaktır. Zira, onlarla olmaktan kaçıp kurtulmanın imkânı yoktur. Mevhum necaset dolayısı ile, Müslümanların yiyip içtiklerinden dahi içtinab edilmeye. Bu durumda, anlatılan hüccete dayanarak, her şeyden teberri etmek gerek. Böyle bir şey de ihtiyat sanılır. Halbuki ihtiyat, bu gibi ihtiyatı terk etmektir.
Bundan daha ziyade ne yazayım.
Bir şiir:
Korktum da açtım
dertlerimden bazısını;
Bıktırmasın sizi çok,
dedim pek azını...
Vesselam...
***
