Gül lütfundan şu sineme hâr düşer

Avuçlarımdan yere inci inci zâr düşer

Kudretle alnıma bir uzun intizar düşer

Hüsnünün karşısında bülbül olamadım da

Yine de gül lütfundan şu sineme hâr düşer

Ben hâlâ yanıyorum, gönül unutmadı ki

Nitekim nisyanın kalktığı yere nar düşer

Pay etmiş adaletle güya canan zamanı

Bilmem neden hep bana uzun sonbahar düşer

Vuslat ümidi bile gençleşmeme yeterken,

Bir lahzalık firakla gönlüm ihtiyar düşer

Kelime yarla başlar,hece müdamdır yarla

Ve cümlenin sonuna nokta gibi,yar düşer

Bir baktın ki sevgili parçaladın kalbimi

Sanırsın sinem üstüne şak-ı Zülfikar düşer

Ey kalkanı hâr, ölme ne olur başka yerde,

Sinem kabristanında sana da mezar düşer

Çarhı almış figanım, ay utanıp saklanır

derdime sema ağlar,tek tek yıldızlar düşer

Çözdüğün zaman hani zülfün dudak büker ya

Kalbimin en sıcak noktasına kar düşer

Sual ederler benden ;seviyor musun hâlâ ”

Dudağımdan cevaben sükûtla ikrar düşer

Mustafa Tanrıkulu