Eskiye ait ama eskimeyen...

Esir düşmüş zamanlarımız vardı karanlığa,

Ruhumuzu saran alevlerin pençesinde kıvranışlarımız,

Hanımeli kokan gecelerde hülyalara dalışlarımız.

Gecelerin karanlığında aydınlık yollarımız vardı yürüdüğümüz

Yürürken bitmesini istemediğimiz umuda çıkan yollar,

Ayaklarımızda derman kalmayınca diz üstüne çöküşlerimiz

Eskiye ait ama eskimeyen...

Göğe değemeyince denizlerden toplamaya çalıştığımız yakamozlar,

Belki sahile vurur diye beklediğimiz hatıralarımız vardı.

Sabaha ulaşmak için dalgaları sayışlarımız...

Eskiye ait ama eskimeyen...

Bir sırdı hiçbir geminin misafir olmadığı okyanuslarımız

Ancak kendimiz yüzebilirdik sularının esrarında

Bir de çocuk gülüşleriyle neş'e katan yunuslarımız

Eskiye ait ama eskimeyen...

Savruluşlarımız vardı yapraklar misali rüzgârın kollarında

Meltemin koynunda baharlara misafir oluşlarımız

Tomurcukların filizlenişine şahitliklerimiz...

Eskiye ait ama eskimeyen...

Yazan H. Hüseyin KEMAL

gencyaklasim