Eylüldür Ömrümüz
- Ayrıntılar
- Kategori: Serbest Kürsü
- Gösterim: 1086
***Eylüldür Ömrümüz. Dönüp dönüp eylüle geliyoruz. Alnımızda, saçlarımızda, bakışlarımızda bir eylül serinliği ansızın! Biz ki hep baharlarda kalmak isteriz. De, işte, ansızın eylül çalıyor kapımızı. Ve bu eylül senin. Bekletme kapıda!
*** Eylüldür ömrümüz. Her köşe başında, her telefonda, bütün noktalama işaretlerinde... eylül çıkıyor karşımıza. Hüznünün bir kenarında tebessüm işlemeli bir yüzü oluyor. Gözlerimizde soluyor birdenbire eylül. Ve... bütün mevsimlerin bir kenarında eylül. Hatta günlerin, anların...
*** Eylüldür ömrümüz. Kavuşmak; yazsa, baharsa... Ayrılık? Eylül! Çok uzaklardan gelse gerek; taze bir yorgunluk üstünde… Yüzü ayrılık sarısı… Çocukça ve ç/alışılmış bir merhaba da olsa... tedirginiz, tedirgin!
*** Eylüldür ömrümüz. Eylül; bir vedâdır. Ölüme en yakın eda... Savrulduğunu gör diye yaprakların aynasında… Oyalanma diye ortasında yazların ve gel geç hazların. Nazların yeter gayrı! Her yaprak bir veda salınışı… Çöpçülerin çarçabuk toplaması yok mu eylülü... Ne fena... Ben o yapraklarda adımı/yüzümü okurum. Oradan oraya savruşumu anlatırlar. Bırakın yaprakları. Oyunun en heyecanlı yerinde ışıkların yanması, filmin kopması gibi... Sonbahar şiirleri okumadan emretmişler size: "Sonbaharları toplayın!" diye. Yazık!
*** Eylüldür ömrümüz. Dal dal serpilir arzularımız. Ömür kısa, elim kısa, emeğim ne ki... Eylül olur fırtınalar. “Elemler ruhta baki kalır.”
*** Eylüldür ömrümüz. Ayvalar sararınca dallarda… Narlar bir ateşe çevirince bahçeleri… Yapraklar veda veda titreyince… Sular üşüyünce hafiften… Aynalardan kaçmak istediğimizde… gelmiştir eylül! Gölgeler soğur da soğur…
*** Eylüldür ömrümüz. Kucağından düştüğümüz gibi annelerimizin… eylüllerin kollarında buluruz kendimizi! Çok sürmez bu koşu… Mevsimler mevsimlere çabuk çabuk… Başımız döner... Saçlarımız ne çabuk… Alnımızda eylül çizgiler... Dallardaki bu hangi beste?
*** Eylüldür ömrümüz. Eski dermanı yok dizlerimizin. Bildiğimiz “kısa” yollar; uzar mı uzar. Daha bir “dikleşir” yokuşlar! En sağır bile duyar geldiğini eylülün; gittiğini ömrün. At gayrı sen de ağaçlar gibi yükünü bir rüzgârda! Pılını pırtını topla da… gözün kalmasın buralarda. Yapraklar sarkaçları mı eylül saatinin; bir o yana bir bu yana… Eylülün geldiğini anlamış kuşlar!
*** Eylüldür ömrümüz. Çocuk, çocuktum ben de… Genç, gençtim. Bitmez sandığım baharlar, yarınlar vardı. Uyurken hayallere; uyanınca düşlere dalardım. Ufuklar aha şurada; yıldızlar elimi uzattığımda... Yollar gittikçe kısalandı. Adımlarım çevik, bakışlarım çelikti. Tuttuğunu koparmak için uzanırdı ellerim de... Heyhat! Israrım, inadım, hırsım vardı. Daha “eylül”e çoktu! Bir temmuzda kocaman bir eylül yaprağı gibi anneannem toprağa karışmıştı. Annemin gözyaşları dinmedi nice mevsimler. Sonra o da bir martta “eylül” oluverdi. Sonra ben mevsimlerin kimliğini öğrendim. Yani ki bir dışarıda mevsim vardı; bir de içimde… İçimin takvimleri koptukça yerinden; yerinden kopacak gibi oluyordu kalbim. Her ikindi sarısında eylül selamı… Kâh vedayı, kah gurbeti anlatır. Her eylül tanıdık bir ikindidir. Sarı bir yaprak gibi düşerken güneş, yapraklar sararıp karışırken toprağa; bir doğuşa uyanırlar.
*** Eylüldür ömrümüz... ...de; sen "gül"dür diye gör. Gör de kokla sararan yaprakları. Okşa hüznünü ve anlat yaprağa; topraktan toprağa; oradan sonsuz bahara açılan yolculuğu. Ve terk et biraz şehri; yolculuk telaşını gör bahçelerde eylülün. Ve terk et biraz şehri!
*** Eylüldür ömrümüz. Eylüller bahar olup döndüler hep. Güneşler başka ufuklarda doğdu. Gözyaşlarım yeni baharlara yağmur oldu. Ben eylülü gülerken gördüm. Kucağında, ta bahardan, yazdan tebessümler... Yalnız değildi eylül.
*** Eylüldür ömrümüz; soldukça bahar olan... Eylüldür ömrümüz; soldukça çoğalan...
Ali Hakkoymaz
sanatalemi.net
