Özürsüzlüğü Kabahatinden Büyük
- Ayrıntılar
- Kategori: Serbest Kürsü
- Gösterim: 1523
Yorulduk… Hem de çok!
Olmadık yükler sırtımızdaki...
İmreniyorum kuşlara...
Kendini tevekkülün kollarına bırakmışlara...
Yakılacak adına ne varsa yakıp hedefine yürümüşlere…
“Þu dünyanın kalkmaz kımıldamaz yüklerinden bana ne!” deyip
çekip gidenlere selam olsun!
Vefasızlığın kaç rengi var dünyada; bilir misin?
Ne var bir gülen bir solan bu yüzlerde?!... Leylalara tutulup kalmakta...
Gölgelerin peşine düşmek nedir?
Sağın solun nicedir boşaldı boşalıyor…
Sen daha... Hâlâ... Ne bileyim!
Haydi bırak da şu yasak bölgeyi... ha var ha yok gölgeyi... gidiyoruz.!
Mevsimlerin adını koyamadan daha… Daha doyamadan saatlerin davetine…
Kuş seslerine karışamadan…
Dalgaların telaşesine, martıların cümbüşüne birkaç mısran olacaktı?
Gökyüzüne merdivenler kuracaktın…
Tek tek sayacaktın yıldızları…
Seni bekleyen çocuklar vardı… Ellerinde elma şekerleri… Bilyeler…
Çocukluğunu çağıracaktın bir gün…
Ama… İşin gücün çoktu!
Kendi çocuklarının bile gözlerinin içine bakmamıştın belki de…
Dünya çok uzun göründü sana…
En çok da gürültüsü boğdu seni…
Bugün yarın çözecektin bulmacayı…
O kelimeyi… O sermayeyi arıyordun…
Pat diye “veda” vakti geldi… Çırpınışların biteceğe benzemiyordu.
Hayat gözlerinin içine bakıyordu… Sen gözlerini kaçırıyordun.
Bir sefer bile özür dilemedin uysal gözlerinden aynalarda…
Gel geç sevdalara kaptırdığın kalbin senden hep samimiyet bekledi…
Özrün bir adı da bu olmalıydı…
Gazete manşetleri gibiydin:
“Yazıyor, yazıyor; özürsüzlüğü kabahatinden büyük adamı yazıyor!”
Ölümü de tanımıyordun sahi… O seni tanıyordu ama…
Hayattan dilemediğin özrü ölümden mi dileyecektin! Heyhat!
Her nefesinde bir buhranı soluyordu/n!
Kesret denizinde boğulanlar az değil.
Unutma; bir özür borcun var!
Ali Hakkoymaz
sanatalemi.net
