تَبَّتْ يَدَا أَبِي لَهَبٍ وَتَبَّ
Tebbet yedâ ebî lehebin ve tebb(tebbe).
| tebbet | : kurudu, hüsrana uğradı, helâk oldu |
| yedâ | : iki eli |
| ebî lehebin | : Ebu Leheb |
| ve | : ve |
| tebbe | : kurudu, hüsrana uğradı, helâk oldu |
«Ebû Leheb» in iki eli kurusun. (Kendisi de) kurudu (helak oldu ya).
Ebû Leheb'in iki eli helâk oldu, kendisi de hüsrâna uğradı.
Yuh oldu iki eli Ebu Lehebin, kendi de yuh
Ebu Leheb'in iki eline yuh oldu, kendine de yuh
Ebu Leheb'in elleri kurusun (yok olsun o), zaten yok oldu ya.
Ebu Leheb'in elleri kurusun; kurudu da!
Ebû Leheb’in elleri kurusun. Zaten kurudu.
(1-5) Ebu Leheb'in iki eli kurusun! Kurudu da. Malı ve kazandıkları ona fayda vermedi. O, alevli bir ateşte yanacak. Odun taşıyıcı olarak ve boynunda hurma lifinden bükülmüş bir ip olduğu halde karısı da (ateşe girecek).
Kurusun iki eli Ebû Leheb'in, (nasıl ki kendisi de) kurudu.
Kurusun Ebû Leheb’in elleri. Zaten de kurudu!
Elleri kurusun, Ebû Leheb’in... Zaten kurudu, mahvoldu o... (Çünkü kendisini, peygamber imana davet ettiği zaman, Allah’ın peygamberine beddua etmişti o.)
İki eli kurusun Ebu Leheb'in ve yok olsun.
Elleri kuruyasıca Ebû Leheb ve kendi, kurudu da.
Ebu Leheb'in iki eli kurusun! Kurudu da.
Ebu Leheb'in iki eli kurusun; kurudu ya.
Ebu Leheb'in elleri kurusun; kurudu da!
Ebu Leheb'in iki eli kurusun, kurudu da!
Ebu Leheb'in iki eli kurusun; kurudu ya.
Kahrolsun o parlak yüzlünün iki eli ve kahrolsun kendisi!
Elleri kurusun Ebu Leheb’in, kurudu ya.
Ebu Leheb'in iki eli kurusun; kurudu ya.
Ebu Leheb'in iki eli de helâk olsun-nitekim oldu da.
Ebu Leheb'in iki eli kurusun (yok olsun o); zaten yok oldu ya.
Elleri kurusun Ebru Leheb'in; zaten kurudu ya!
Ateş kürükleyenin elleri kahrolsun, zaten kendisi kahroldu.