Ey doğruların yardımcısı olan Allah’ım Büyükler buyuruyor ki: Doğruluk emanettir. Yalancılık hıyanettir. (Hz. Ebu Bekir) Oğlum, yalandan sakın, o serçe eti gibi tatlıdır. Ondan az
kimse kurtulur. (Lokman Hakim) Allah indinde en büyük hata, yalan konuşmaktır. (Hz. Ali)
Yalancı ile cimri Cehenneme girer. Fakat, hangisi daha derine
atılır, bilmem. (Şabi) Doğru ile yalan, biri diğerini çıkarıncaya kadar kalbde boğuşur.
(Malik bin Dinar) İçki dışına, sözü işine uymamak, nifaktandır. Nifakın temeli
ise yalandır. (Hasan-ı Basri) Eshab-ı kiram indinde
yalandan daha kötü bir şey yoktur. Çünkü, onlar, yalanla imanın bir
arada bulunamayacağını bilirlerdi. (Hz. Âişe) İstikamet [her işte
daimi doğruluk], kerametten üstündür. (Seyyid Abdülhakim Arvasi) Hz. Lokmana, (Bu dereceye ne ile kavuştun?) diye sual ettiler. (Doğruluk, emanete riayet ve bana gerekmeyeni bırakmakla) diye cevap verdi. Seyyid Abdülkadir Geylani hazretleri, "Bu işe başladığınızda, temeli ne üzerine attınız? Hangi ameli esas aldınız da böyle yüksek dereceye ulaştınız?" diye soranlara buyurdu ki: (Temeli doğruluk üzerine attım. Hiç yalan söylemedim. İçim ile dışım bir oldu. Bunun için işlerim hep rast gitti.) Bütün kötülüklerin esası yalandır. Peygamber efendimizin en
sevmediği huydur. Yalan söylemek haramdır. Ancak üç yerde caizdir. Harpte,
iki müslümanı barıştırmak için, hanımı ile iyi geçinmek için. Rızıktan endişe etmemeli
Her şeyin başı doğruluktur. Her işin nizam ve intizamı doğruluk
iledir. Hadis-i şerifte buyuruldu ki: (Doğru olunuz,
doğruluk gerçeği, gerçek de Cennet yolunu gösterir. Bir kimse doğruluktan
ayrılmaz, doğruluğu düstur edinirse, Allah indinde o kimse sıddıklardan olur.) [Buhari] Bir haramdan kaçmak, milyonlarca nafile ibadetten evladır. Günahtan kaçmak
ibadet yapmaktan önce gelir. Hadis-i şerifte, (Küçük bir günahtan kaçmak, bütün cin ve insanların ibadetleri toplamından
daha iyidir) buyuruluyor. (Riyad-ün Nasıhin) Rızıktan endişe etmemeli, bu yüzden doğruluktan ayrılmayıp
haramlara düşmemeli. Rızk mukadderdir. Yani herkesin rızkı bellidir,
artmaz eksilmez, rızkını almadan dünyadan ayrılmaz. İsteyene helalden
gelir, isteyene haramdan. Gelen miktar aynıdır. Ecel de mukadderdir.
Yani herkesin ömrü bellidir, uzamaz kısalmaz, vakti dolunca dünyadan
ayrılır. Kaza ve kader, hayır ve şer, zaten imanın şartlarındandır.
Peki, daha ne istiyoruz, niye şükretmiyoruz? Rızkımız belli, ömrümüz
belli, başımıza gelenler Allah’tan. Artık dileyen şükretsin, dileyen
de nankörlük. Gencin birisi Kâbe’de hep Ey doğruların yardımcısı olan Allah’ım, ey haramdan sakınanların yardımcısı
olan Allah’ım, sana hamdü sena ederim diye dua eder. Bu durum herkesin
dikkatini çeker. Birisi, (Neden hep aynı duayı yapıyorsun, başka bir
şey bilmiyor musun?) der. O da anlatır: 7-8 sene önce yine Kâbe’de iken içi altın dolu bir torba buldum. Tam 1000
altın vardı. İçimden bir ses (Bu altınlarla, şunları şunları
yaparsın) diyordu. Hayır dedim kendi kendime, bu benim değil, başkasının
malı, kullanmam haram olur dedim. Bu sırada birisi, (şöyle bir torba
bulan var mı?) diye bağırıyordu. Çağırdım onu, nasıl bir torbaydı, içinde
ne vardı diye sordum. Torbayı tarif etti ve içinde 1000 altın vardı
dedi. Al öyleyse torbanı diyerek verdim. Adam torbayı açıp içinden bana
30 altın verdi. Pazara gittim. Temiz yüzlü genç bir esiri [köleyi] överek satıyorlardı.
Gencin temizliği dikkatimi çekti. Yanlarına gittim, bu köle için ne
istiyorsunuz dedim. 30 altın dediler. Adamdan aldığım 30 altını verip
genci satın aldım. Bir iki yıl geçti. Genç çok çalışkan, çok edepli
idi. Onu aldığıma çok memnun olmuştum. Bir gün onunla giderken karşıdan
iki üç kişi geliyordu. Genç bana dedi ki, (Efendim, ben Fas emirinin
oğluyum. Bu gelenler babamın adamları. Beni buldular. Senden beni satın
almak isterler. Sen iyi bir insansın, onlara 30 bin altından aşağıya
satma) dedi. O kişiler yanıma geldi, bu esiri bize satar mısın dediler. Satarım dedim.
60 altın verelim dediler. Olmaz dedim. İyi ama sen bunu 30 altına almadın
mı? Biz sana iki mislini veriyoruz dediler. Öyleyse gidin pazardan alın
dedim. Artıra artıra 20 bin altına kadar çıktılar.
30 binden aşağı olmaz dedim. Çaresiz kabul ettiler. Altınları verip,
genci alıp gittiler. Ben o 30 bin altınla, işyerleri açtım, ticaret
yaptım, daha çok zengin oldum. Bir gün bana arkadaşlar, çok zengin bir
ailenin iyi bir kızı var. Babası yeni vefat etti. Onunla seni evlendirelim
dediler. Ben de olur dedim. Nikah kıyıldı. Deve yükleri çeyizini getirdiler.
Çeyiz arasında bir torba dikkatimi çekti, kıza, bu nedir dedim. İçinde
970 altın var, babam Kâbe’de bunu kaybetmiş, bulan gence 30 unu vermiş.
Kalanını da bana hediye etti, çeyizine koyarsın dedi. Demek ki bulduğum
altınlar benim rızkım imiş, vermese idim haram yoldan gelecekti, şimdi
helal yaldan yine bana geldi. Öyle ise, haramı ateş bilip ona uzanmamalı, günah kazanmamalı. |
Anasayfaya dön | Konulara dön |
Sadakat.Net©İslami web hizmetleri |