İdare şekilleri
İslamiyet, cumhuriyete mi, diktaya mı benzemektedir? CEVAP Bir şeyin benzeri, onun aynısı değildir. Mesela altın, bakıra
benzer. Fakat tamamen farklıdır. Ali ikiz kardeşi Veli’ye çok benzese
de, ikisi tamamen farklıdır. Her sistemin birbirine benzer tarafları
bulunabilir. Bu hususta İskilipli Muhammed
Atıf Hocanın Medeniyet-i
şeriyye kitabında kâfi bilgi vardır. Kısaca şöyle deniyor: (İdareler dörttür: Mutlakıyet, Meşrutiyet, Cumhuriyet ve Hilafet.
Hilafette, halkın reyleri ile [yahut Hz. Ebu Bekir’in yaptığı gibi tayin ile] muayyen vasıfları bulunan bir kimse, devlet başkanı olarak seçilir. Kendisi vazgeçmedikçe veya ölmedikçe veya azlini gerektirecek bir sebep bulunmadıkça halifenin başkanlığı devam eder. Her hareketi dinin emri ile kayıtlıdır. Dinin emir ve yasaklarına aykırı icraatlarda bulunamaz. [Oğlunu halife bırakmasını istediklerinde Hz. Ömer, (Halifelik ağır bir yüktür. Bir aileden bir kurban yeter. Oğlumun da kurban gitmesine razı olamam) buyurmuştur.] Oy ile seçilmesi Cumhuriyet’e benzer. Tayini ve azli, belli kimselerin reyleri ile olduğu için Meşrutiyet’e, idaresi, kanunların tatbikinde gayet geniş yetkilere haiz olduğu için Mutlakıyet’e [diktaya] benzer. Fakat Allah’ın emirleri dışına çıkılmadığı için Mutlakıyet sayılmaz. Başkan, belli bir müddet için seçilmediğinden, Cumhuriyetten bu bakımdan da farklıdır. Kısacası İslamiyet, her üç sistemden de farklıdır.) Atıf Hoca’nın dediği gibi, bir ilahi
sistem olan İslam, beşeri sistemlerden farklıdır. Sosyal adalet ne demektir? CEVAP
Sosyal adalet; asırlardan beri bütün rejimler ve bütün sosyal
doktrinler tarafından düşünülen ve gerçekleştirilmesi arzu edilen bir
husustur. Bir topluluğun düzenli, ahenkli olması ve fertler, zümreler
arasında nefret ve düşmanlık bulunmaması için sosyal adaletin bulunması
gerekir. Sosyal adalet, herkesin çalışması; bilgi ve kabiliyeti ve gördüğü
iş nispetinde hakkını alması; hiç kimsenin ezilip sömürülmemesi; en
küçük bir iş görene de hayat hakkı tanımak demektir. Çalışan herkesin
asgari bir geçim şartına erişmesi, sosyal adaletin ilk şartıdır. Sosyal adalet, sosyal eşitlik demek değildir. Herkesin aynı
gelire sahip olması adalet değil, adaletsizlik olur. Bir sınıfta, çalışan
çalışmayan, bilen bilmeyen bütün öğrencilerin sınıf geçmesi de böyledir.
Mutlak eşitlik, ne tabiatta, ne toplulukta, hiçbir yerde yoktur. Olması
da düşünülemez. Bir fabrikadan çıkan eşya gibi, bütün vasıfları aynı
olan robot gibi insan olmaz. Herkes farklı yaratılışta olduğu için işleri
de farklı olur. Hukuktaki eşitlik, aynı durum
ve şartlar içinde bulunan herkesin aynı muameleye tâbi tutulması demektir.
Sosyal bakımdan, hele ekonomik yönden tam bir eşitlik aramak ve istemek,
hem gereksiz, hem imkansızdır. Çünkü, adalet kavramı ile bağdaştırılamaz.
Mesele, mevcudu kelle hesabı, eşit şekilde paylaştırmak değil; herkesin
çalışmasının karşılığını görmesi, hakkını elde edebilmesidir. Sosyal adalet, milli gelirin en uygun şekilde taksimini sağlar;
istismarı, sömürücülüğü ortadan kaldırır. Sermayenin belirli bir zümre
elinde toplanmasını önler. Herkese kendi ölçüsünde hayat hakkı verir.
Sınıf ve zümreleri arasında düşmanlık bulunmayan bir topluluk meydana
getirir. Böyle bir toplulukta vatandaşlar, kendilerini emniyette hissederler.
Sosyal adaleti en iyi, en verimli olarak sağlayan kuvvet, elbette İslam
ahlakıdır. Müslümanlar birbirlerinin kardeş olduklarına inanır ve kardeş
gibi birbirini severler; Müslüman olmayanların mallarına, canlarına,
ırzlarına saldırmazlar. İslam dini, insanların yardımlaşmalarını sağlar; her çeşit
bölücülüğü önler. Çalışmayı, helal para kazanmayı emreder. Çalışan her
insana hakkını verir. Herkesin mülkünü korur. Kimse kimsenin malına,
mülküne dokunmaz. Sosyal adaleti anlayanların, İslam ahlakına saygı
göstermeleri gerekir. Bugün Avrupalı, İslam ahlakına uyduğu ölçüde temiz
ve sağlam işler yapıyor. Doğruluk, temizlik ve çalışmak İslam ahlakının
esaslarındandır. Dinsiz bir toplum bile, İslam ahlakına uygun yaşarsa,
dünyada rahat eder. İslam liberalizmi olur mu? CEVAP Kâfire de, Müslümana da insan dendiği gibi, İslam’ın ekonomi
sistemine de arz ve talep esasına göre yürüdüğü için, liberal ekonomi
deniyor. Fakat devletin iktisadi hayata dokunmamasını isteyen Adam Smith’in
liberalizminden ve diğer sistemlerden çok farklıdır. Uşur, harac, cizye, narh koymak, beytülmalin
diğer gelirlerini toplamak ve sarfetmek, devletin
elinde olduğu için, İslam iktisadı, başıboş bir liberalizm değildir.
İstihsalde özel teşebbüse imkan verir, milli gelirin fertlere taksiminde
sosyal adaleti gözetir. İslamiyet, kapital hakimiyetini önlemiş, işçi
ile patron arasındaki uçurumu kaldırmak için, işçinin sermayeye ve kâra
ortak olmasını sağlamıştır. Herkes parasını, bir işletmeye yatırabilir.
Fazla kâr alır. Bundan başka, zenginlerin, fakirlere zekat vermesini
emir buyurmuştur. İşte sosyal adaletin temelini bu teşkil eder. İşçinin hakkını vermekZekat ile toplanan servet,
Beytülmal müessesesini kurmuş, fakirliğin,
açlığın önü alınmıştır. Ayrıca patron ile işçi yerine, ortaklık, şirket
üyeliği meydana gelmiştir. Herkes seve seve
çalışmakta, her emek sahibi, emeğinin karşılığını bulmaktadır. Hadis-i
şerifte, (İşçiye, alnının teri
kurumadan hakkını veriniz!) buyurulmaktadır. Zekat, malının kırkta birini, müstahak olana vermek demektir.
İslam dininde, eli, ayağı tutup da çalışabilenlerin dilenmesi haramdır.
Zekat, çalışamayacak derecede hasta ve sakat olanlara ve çalışıp da,
güç geçinenlere verilir. Allahü teâlâ, böyle fakirleri, milletin içinden
kırkta bir olarak yaratmıştır. Bunlara zekat veren zengin bir Müslüman,
hem dini ibadetini yaparak, Allahü teâlânın rızasını kazanır, hem de
sosyal yardım yaparak, malını, servetini fakirlerin hak ve tecavüzlerinden
korumuş olur. İslam dini, ticaret ahlakını da koyarak, sınıf mücadelesini
kaldırmıştır. Dinimizde zaruretsiz narh konmaz. İbni Abidin hazretleri buyuruyor ki: Medine’de pahalılık olunca, (Ya
Resulallah, fiyatlar yükseliyor. Bize kâr haddi koyunuz!) denildi. Peygamber
efendimiz, (Kâr haddi koymayın,
fiyat koyan Allahü teâlâdır!) buyurdu. Aynı kitapta, fiyatlar fahiş olarak arttığı, millete zulüm hâline geldiği zaman narh [kâr haddi] koymanın caiz olduğu bildirilmektedir. Serbest rekabet Batılılar, çeşitli ekonomik
sistemlerini incelemişler, özel ve hür teşebbüs bulunduğu, serbest rekabete
imkan verdiği için İslam’ın serbest ekonomi sistemini beğenmişler ve
bunu kendilerine mal etmişlerdir. Bir de buna isim bulmuşlar, liberal
ekonomi demişlerdir. [Liberal, eli açık, cömert, hürriyet taraftarı
gibi manalara gelir.] Liberal kelimesinin ifade ettiği manalar, dinimize
aykırı değildir. Ama Batı’nın elinde, Adam Smith
ve faizci zihniyete göre değişik şekiller almıştır. Dinimizde ihtikâr,
karaborsa, faiz gibi şeyler yoktur. Şu halde, İslam ekonomisi, ilme,
ahlaka, doğruluğa, adalete, hürriyete dayanan bir sistemdir. Bunu en
iyi şekilde “Liberal” kelimesi anlatmaktadır. Batı, İslami sistemlerin hepsini
kullansa, hepsine de kendine göre birer isim bulsa, biz de o isimleri
alsak ne çıkar? Dinimizde bu manada kelime değil, mahiyet mühimdir.
Mesela Efendi kelimesi Yunancadır. Bugün Türkçe’ye
o kadar yerleşmiş ki, en çok saygı duyduğumuz zatlar için kullanıyoruz.
Batı’dan gelmiş diye kullanmamak yanlış olur. Batılı, Müslümanların
bulduğu birçok keşifleri, matematikteki, cebirdeki, tıptaki ve daha
başka ilimlerdeki buluşları kendilerine mal etmiştir. Bunları Batı bile
bulsaydı, Müslümanların onlardan almalarında bir mahzur yoktu. (İlim Çin’de de olsa alın!) hadis-i şerifi,
dünyanın en uzak yerinde, hatta kâfirlerde bile olsa ilim öğrenmeyi
emretmekte, Batı’dan gelme diyerek fenni reddetmemek gerektiğini bildirmektedir. |